Tag Archief van: apeldoorn

Vuur

Op zoek naar vuur (deel II)

Nieuwe stap

“Weet je waarom we hier nu zijn?” vraag ik haar. Ze knikt. We gaan op bezoek bij de makers van onze (thermos- en water)flessen, die daarmee het eenmalige gebruik van plastic willen verminderen. Hoewel ze er een paar weken geleden graag naartoe wilde, heeft ze er nu niet al te veel zin in.

Iets nieuws is vaak ook spannend. Daarom vertel ik haar wat ik weet. Wie we gaan ontmoeten. Hoe lang het ongeveer zal duren. Dat ze alles mag vragen wat ze wil weten. Want hoewel ik zelf behoorlijk benieuwd ben wat er allemaal te horen en te leren is, is dat vooral belangrijk: dat zij haar vragen, haar interesses, haar ideeën durft te volgen. Het is niet mijn vuur waarvoor we hier zijn.

“Heb je nu al vragen?” Ze schudt haar hoofd.

Dan is het nu tijd om naar binnen te gaan. Oftewel…

Op bezoek bij Retulp

Bij binnenkomst wacht ons een warm onthaal door Pieter en Michel, business manager en commercieel manager. Vol enthousiasme vertellen ze over Retulp. Over de doelstelling, de technieken, de achtergrond, de mogelijkheden, de keuzes. Haar moeder en ik luisteren en vragen en praten en luisteren en vragen nog meer. Er gebeurt veel achter de schermen. Ik vind het bijzonder dat we daar meer over mogen leren. Zomaar. Omdat we het gevraagd hebben en zij ‘Ja’ zeiden. 

Ondertussen gaat de 10-jarige op onderzoek uit. De standaardmodellen. De prototypes. De kleuren. De vormen. Alles wordt opgepakt, omgedraaid, geanalyseerd en becommentarieerd. Hoe meer ze opmerkt, hoe vrijer ze zich voelt.

De mannen van Retulp krijgen gratis advies over logo- en kleurgebruik, materiaalkeuze en toekomstplannen: investeren in 3D-geprinte modellen zou wel eens een heel goed idee kunnen zijn. Dat is namelijk echt úniek!

Ik zie de lichtjes in haar ogen aangaan. Het vuur brandt.

Pieter neemt uitgebreid de tijd voor haar. Hij beantwoordt vragen, deelt zijn kennis en biedt haar alle ruimte om zelf te onderzoeken. Als klap op de vuurpijl mogen we allemaal een fles uitzoeken om mee naar huis te nemen. Ze kan het bijna niet geloven. Zomaar! Een cadeau bovenop het cadeau dat dit bezoek toch al is. En ze mag er ook nog een foto van maken in de professionele (‘magic’) box, waar ze normaal hun nieuwe modellen fotograferen voor de website. “Ik vroeg me altijd al af hoe ze die achtergrond zo wit konden krijgen!” Wat is de wereld leuk als je zelf mag ontdekken.

“Mam, ik kan later óók flessen gaan vormgeven!” zegt ze als we anderhalf uur later weer buiten staan.

Ik hoor het aan en glimlach. Goed zo, dame. Droom maar weer. Dat is het begin.

Dankjewel Retulp, voor alle ruimte die jullie ons, en in het bijzonder de 10-jarige, hebben geboden! Het was een waardevol bezoek.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Dit is deel 2 van het tweeluik ‘Op zoek naar vuur’. Hier vind je het eerste deel. Op de hoogte blijven van mijn blogs? Volg de FB-pagina van Avalena.

Avalena begeleidt hoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen en jongeren bij het vinden van hun eigen weg. Specialistisch, met veel persoonlijke aandacht en ruimte voor ieders unieke groeiproces.  Hier lees je meer over (het gezicht achter) Avalena. Avalena is gevestigd in Apeldoorn.

Vuur

Op zoek naar vuur (deel I)

Ze heeft geen zin om nu bij mij te zijn. In leren heeft ze ook geen zin. De mensen om haar heen zeuren aan haar hoofd. Ze wil gewoon met rust gelaten worden. Waarom moet zij nou weer hoogbegaafd zijn?

Behoefte aan autonomie

We zijn al een tijdje onderweg, zij en ik. We hebben al een aantal paden bewandeld en steeds valt me op hoe groot haar behoefte aan autonomie is. Hoe meer druk, hoe meer weerstand. Wat wij, ‘de volwassenen’, willen is niet relevant als zij het zelf niet wil. Maar wat is het dat zij wil?

Ieder mens is érgens voor gemotiveerd. De kunst is om erachter te komen waar het vuurtje brandt, dwars door alle weerstand heen.

Ik besluit het over een andere boeg te gooien.

Motivatie van binnenuit

“Ken je Boyan Slat?” vraag ik. Daar heeft ze inderdaad van gehoord. Zij vertelt me over de plastic soep en hoe groot dat probleem is. Ik vul aan met alles wat ik weet over The Ocean Clean Up en samen kijken we naar een filmpje, waarin Boyan Slat vertelt over het proces tot aan nu.

Het gaat me op dit moment niet om de werking van de machine, maar wel om dat andere: hoe te dromen, hoe te durven, hoe te doen.

Juist het proces laat zien dat succes geen knop is die je omzet, maar het resultaat van innerlijke gedrevenheid. Het gaat niet meteen, het gaat niet perfect en het gaat niet kritiekloos. Maar: als je je intrinsiek gemotiveerd bent, zijn al die factoren bouwstenen om verder te komen. Ze vertragen het proces misschien, maken de weg langer dan je wilt, maar ze stoppen je niet. Het vuur van binnen blijft branden.

Ze vindt het wel mooi, op zich. Sterk van Boyan dat hij zo zijn eigen plan blijft trekken. En die autonomie, dat vindt ze de meest inspirerende eigenschap.

Het mag wat mij betreft nog wel een laagje dieper.

Inspiratie als motivatie?

“Je hoeft geen Boyan Slat te zijn”, zeg ik, om over te schakelen naar de wereld die iets dichter bij haar ligt. “Je kunt ook andere dingen doen, voor een doel dat je zelf heel belangrijk vindt. Wat zou dat voor jou zijn?

Binnen mum van tijd ligt er een actieplan Global Warming, compleet met bewustwordingsstrategieën en te zetten stappen. Ze heeft precies gedaan wat ik haar vroeg.

Maar het landt niet in haar. Het vuur brandt niet.

De wereld dichterbij

“Zie je deze thermosfles?” zeg ik. “Dat wordt gemaakt door een bedrijf dat hier in Apeldoorn zit. Zij houden zich óók bezig met het terugdringen van plastic.”

“Echt?!” Grote ogen kijken me aan. Ze heeft zelf ook een fles van dit merk. Nu wordt het tastbaar.  “Ja, echt!” zeg ik, en ik vertel het weinige wat ik ervan weet. Dat ze zich inzetten om single use plastic te bestrijden. Op hun manier bijdragen aan een betere wereld, zoals we dat allemaal op onze eigen manier kunnen doen.

Ik zie haar ogen oplichten. Ineens is het geen abstract verhaal meer, maar een dagelijkse realiteit. Een heel concreet voorbeeld van hoe het óók kan zijn, naast alles wat energieslurpend en saai is. Gewoon hier in Apeldoorn!

Doorpakken nu.

Ik weet niet of het mogelijk is, maar als het kan, zou je het dan leuk vinden om daar eens een kijkje te gaan nemen?” Ze knikt heftig en lijkt daar zelf van te schrikken, want meteen daarna sluiten de luiken weer.

Maar ik heb het al gezien: hier zit een vonkje.

“Oké”, zeg ik. “Dan ga ik kijken of ik dat kan regelen.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Dit is deel 1 van het tweeluik ‘Op zoek naar vuur’. Binnenkort volgt deel 2. Op de hoogte blijven van mijn blogs? Volg de FB-pagina van Avalena.

Avalena begeleidt hoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen, jongeren en jongvolwassenen bij het vinden van hun eigen weg. Specialistisch, met veel persoonlijke aandacht en ruimte voor ieders unieke groeiproces.  Hier lees je meer over (het gezicht achter) Avalena. Avalena is gevestigd in Apeldoorn.

Even geduld?!

Hij is net vier geworden. Vanaf volgende week gaat hij naar school. Daarom is hij vandaag voor het laatst in de GelukkigHB-peutergroep. Dat zullen we weten ook.

“Kijk, kijk!” Vol enthousiasme komt er een kereltje de groep instormen. “Ik heb een traktatie!” Hij heeft een aantal zakjes bij zich, voor iedere peuter één. Wat erin zit, is nog niet te zien. Maar hij weet het al, want hij heeft die traktaties zelf mogen uitzoeken. Hij vindt het cadeautje zó leuk, dat hij eigenlijk niet kan wachten om het zelf te mogen uitpakken. Toch moet hij nog even geduld hebben. “Straks, bij het drinken”, krijgt hij te horen.

Oef, wat is wachten moeilijk als je zó enthousiast bent.

Het lijkt eindeloos te duren, maar eindelijk is het zover. Zodra er bekers worden gepakt, heeft hij zijn zakje al opengescheurd. Er zit een do-it-yourself-vliegtuigje in, een spekkie en een lolly. Hij begint meteen te bouwen. “De snoepjes mogen jullie straks in de auto opeten”, klinkt het. Een boodschap die sommige kinderen niet lijken te (willen) horen: zij hebben hun snoep al op voordat de pauze is afgelopen.

Zij-van-3 heeft het wel gehoord. Ze pakt haar spekkie. Voelt eraan. Likt een keer over de bovenkant. Stopt het weer terug in het zakje. Pakt het er weer uit. Zet haar tandjes in het rozige velletje. Stopt het weer terug. Hier wordt zelfbeheersing ontwikkeld. Of, zoals dat zo mooi heet: respons-inhibitie. Het vermogen om niet te handelen naar de eerste impulsen.

Wat is wachten moeilijk als je zóveel zin hebt in wat lekkers.

Hij-van-3 heeft het ook gehoord. Zijn zakje ligt onaangeraakt op tafel. Om zich heen ziet hij de andere kinderen snoepen. Naast hem ziet hij zij-van-3 spelen met haar spekkie. Zijn blik gaat steeds weer naar het zakje op tafel. “Vind je spekkies lekker?” vraag ik. Hij knikt, bijna onzichtbaar. Daar blijft het bij.

Een dik halfuur later is de groep ten einde. Met het zakje in zijn hand loopt hij-van-3 op zijn moeder af. “Dit is voor dadelijk in de auto“, hoor ik hem fluisteren. Ik moet ervan glimlachen.

Met zijn respons-inhibitie zit het duidelijk wel goed.*

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

In een GelukkigHB-groep worden executieve vaardigheden spelenderwijs getraind. Ook leren kinderen omgaan met hun hoogbegaafdheid, inclusief de daarbij behorende intensiteiten en uitdagingen. Woensdag 6 maart 2019 start een GelukkigHB-groep (basisschoolleeftijd) in Apeldoorn. Meer weten over de GelukkigHB-groep? Klik hier om verder te lezen.

*Bovenstaande ervaring deed ik op in de GelukkigHB-Peutergroep in Zwolle