Ik vertrek. De deur uit. Tempo, want de wind is koud, de lucht dreigend en mijn voeten doelgericht. Er is een bus te halen. Ik word in Zwolle verwacht.

Ondertussen, elders in het land en zelfs daarbuiten, doen velen het anders en toch basaal hetzelfde: Vertrekken. De deur dichtslaan. Koers zetten naar Zwolle. Ook zij worden verwacht.

Warm onthaal

Als we er zijn, wacht ons een warm onthaal. Met brownies en koffie, thee voor wie wil. Met een map vol kennis en een warme knuffel. “Welkom! Fijn dat je er bent.”

Luisteren, delen, inspireren en geraakt worden

Oude bekenden, nieuwe gezichten, gedeelde interesses. We zijn hier, op het GelukkigHB-opleidingscentrum, al zo veel vaker geweest, en toch komen we steeds terug. Waarom? Om onszelf te voeden met nieuwe ideeën, praktische tips, toepasbare kennis. Om te horen van anderen hoe het met hen gaat, hoe zij begeleiden, wat hun ervaringen zijn. We luisteren, delen, inspireren en worden geraakt, niet in de laatste plaats door de prachtige film ‘Rise’, waarin jongeren vertellen wat het voor hen betekent om (zeer) hoogbegaafd te zijn.

Het is: je weg vinden in een wereld die jou niet altijd begrijpt en die jij niet altijd begrijpt. Het is: je weg vinden in je eigen binnenwereld, die intens en diepgaand, complex en veelzijdig is. Het is: die weg vinden.

We zien hoeveel verschillende gezichten hoogbegaafdheid heeft, en hoeveel gelijkenissen tegelijkertijd. We weten al zoveel. We weten nog zo weinig. Er is nog zoveel meer te leren.

De waarheid over hoogbegaafdheid

Soms lijkt hoogbegaafdheid een feestje. Zo slim, dat kan toch alleen maar een voordeel zijn? Soms lijkt hoogbegaafdheid een last. Zo’n kloof met andere mensen, dat kan toch alleen maar een nadeel zijn? De waarheid is: het is allebei en geen van beide. Hoogbegaafdheid is intens, kansrijk, onmogelijk, hobbelig, zoekend, fantastisch, onconventioneel, vervullend, zinloos, interessant, uitdagend en zingevend – een gave en een opgave ineen. Het is dit alles en niets van dit alles. Het is tegenstrijdig en verenigbaar. Het is een zoektocht met een einde, en dan gewoon weer een nieuw begin.

In Rise zien we uitzonderlijk hoogbegaafde jongeren die worstel(d)en met hun leven, en gaandeweg hun vorm vinden. Niet via de gebaande paden, niet zonder slag of stoot. Maar wel: op het ritme van het kloppen van hun hart.

Het is hoopgevend en uitnodigend tegelijkertijd. Ieder kind gaat op zijn of haar eigen manier om met het gegeven hoogbegaafd te zijn. Vanuit Avalena (standplaats: Apeldoorn) laat ik hen die eigen weg zoeken, terwijl ik een stuk met hen oploop. Ondertussen doen mijn collega’s hetzelfde op zoveel andere plekken in het land. Samen lopen we op het ritme van het kloppen van ons hart.

Zachtjes laten landen

De studiedag is ten einde. Ik vertrek. De deur uit. Tempo, want de wind is koud, de lucht dreigend en mijn hoofd vol. De ervaringen van de dag sijpelen nog dagen na.