Eenzaamheid Archieven

Tag Archief van: Eenzaamheid

Erbij willen horen

De geboorte van het individu

Wie zich ooit verdiept heeft in de ontwikkelingspsychologie, weet: de mens gaat door diverse stadia van (zelf)ontwikkeling. De baby die enkel reflexmatig kan handelen wordt, als de jaren maar verstrijken, op een dag de (hyper-)zelfbewuste adolescent, die zichzelf vragen over zijn/haar eigen leven stelt. Wie ben ik en hoe wil ik zijn? Wat kan ik en wie/hoe kan ik worden?

Het is het resultaat van een heleboel nature, een flinke dosis nurture en uitstekend mengproces waarin ‘alles op alles inwerkt’. Of, om in de geest van Bronfenbrenner te spreken: Alles hangt met alles samen.

En dan maar wachten. En kijken. En duwen. En kneden. En zuchten. En draaien. En puffen. En proeven. Een snufje zout. Een beetje peper. Wat komijnzaad. Koriander? Knoflook. Vooral geen sambal, of juist wel. Een beetje pit. Wat zachter juist. En dan, als alles dreigt te mislukken: de boel een nachtje (en nog een, en nog een, en nog een) laten rusten.

Groeien doen we op onze eigen tempo. Soms rijzen we vooral in de stilte van de nacht.

En dan, voilà: op een goede dag is het ineens een feit. Een individu. Een persoonlijkheid met eigen opvattingen, plannen, ideeën en inzichten. Een uniek proces dat alleen zó kon gaan, op deze manier, bij deze persoon. Het wonder dat Leven heet. Het wonder dat Jij bent.

Neurodivergent = niet goed?

Ik spreek regelmatig neurodivergente kinderen die denken dat er iets mis met hen is. Omdat ze anders functioneren, en daarmee ‘niet goed’. Het zijn psychologische processen die dit soort gedachten in ons triggeren: hoe we ons vergelijken met de mensen om ons heen. Hoe we -zeker als kind- gevoelig zijn voor boodschappen van buitenaf. Hoe we als mens gemaakt zijn om verbinding te zoeken met andere mensen, en -dus- maar denken dat het aan ons ligt als we niet passen. Dan kunnen we er tenminste nog iets aan veranderen.

Als ik hoogbegaafde kinderen vertel hoe uniek ze zijn, komen er soms tranen. Ze willen niet uniek zijn. Ze willen niet ‘anders denken’. Ze willen erbij horen. Of eigenlijk vooral: niet zo eenzaam zijn.

Ik bedoel met uniek niet: ‘bijzonderder dan anderen’. Ik bedoel niet: kijk jou eens speciáál en verheven zijn. Ik bedoel: kijk eens! Er zijn acht miljard mensen op de wereld en nog veel meer door alle eeuwen heen. En hier ben jij! Een van velen en toch is er maar één zoals jij. Een unieke mix van nature en nurture. Wat een wonder. Wat bijzonder. Dit is het Leven. Dit ben JIJ!

Maar ik snap het verdriet.

Natuurlijke basisbehoeften, ook als hoogbegaafd mens!

De zelfdeterminatietheorie van Deci en Ryan stelt dat we als mens drie natuurlijke basisbehoeften hebben: Verbondenheid. Competentie. Autonomie. Die drie factoren zijn onze voedingsbodem. Bepalend voor onze intrinsieke motivatie. Onze éigen wil om iets van iets te maken.

Voel ik me verbonden, dat wil zeggen: in authentiek contact met de mensen en de wereld om me heen?
Voel ik me competent, dat wil zeggen: in staat om succesvol invloed uit te oefenen op het resultaat?
Voel ik me autonoom, dat wil zeggen: vrij om mijn eigen keuzes te maken?

Als de meerderheid jouw taal spreekt, is verbondenheid veel makkelijker. Als jouw keuzes binnen de normen liggen, is autonomie veel makkelijker. Als jouw vaardigheden binnen de kaders liggen, is het makkelijker om jezelf uit te drukken. Als hoogbegaafd, of eender welk neurodivergent persoon, is het altijd net iets meer zoeken. Met wie kun jij je écht verbonden voelen? Welke vaardigheden heb jíj eigenlijk, en durf je die te laten zien – ook als het veel specifieker, veel diepgaander is dan de mensen om je heen? Welke keuzes wil jíj voor jezelf en jouw leven maken, en hoever reikt jouw denken daarin?

Het zijn vragen die soms niet meer gesteld worden, omdat ‘het toch niet kan’. ‘Er toch geen plek is’.

De wereld zit niet op mij te wachten.
Ik ben te anders. Ik wilde dat ik -gewoon- normaal was. Net als jij.

Maar he… die jij…? Die is ook één van de acht miljard. Een unieke mix van nature en nurture. Een mengeling van snufjes zout en nachtjes rijzen. Er is geen Normaal.

Groeien doen we op ons eigen tempo.
Maar groei.

Groei.

Wie ben ik en hoe wil ik zijn? Wat kan ik en wie/hoe kan ik worden?

Het zijn jouw antwoorden. Het mógen jouw antwoorden zijn. En als je wilt, help ik je erbij.

www.avalena.nl/contact

Hallo Maatschappij

Hier ben ik dan. Ze noemen me Hoogbegaafd. Ik weet dat het klopt, maar ik noem mezelf niet graag zo. Mensen hebben er zo’n beeld bij. Jij hebt er zo’n beeld bij. Bij mij.

Hoogbegaafd. Dan zal ik wel heel slim zijn.

Of juist heel zonderling. Die nerd. Die jongen die de hemel gaat bestormen. Het meisje dat van wiskunde houdt. Degene die altijd met zijn neus in de boeken zit. Of juist, die ene persoon die nooit ergens voor hoeft te leren. Eén keer met mijn ogen knipperen en ik kan alles. Weet alles. Altijd, overal. Ik ben immers Hoogbegaafd.

Het is niet zo. Ik weet niet alles.

Ik kán niet alles. En hoe graag ik ook de wereldproblematiek zou willen oplossen, de kans is groot dat ook ik niet DE oplossing zal hebben. Waarom niet? Omdat ik weet wat ik niet weet (en dat is véél!). Omdat Alles met Alles samenhangt, en juist dát is wat ik zie. De wereld in al haar veelzijdigheid, al haar complexiteit, al haar verscheidenheid. Er is zelden één antwoord. De wereld is zoveel complexer dan dat, hoe ingewikkeld die boodschap voor velen ook is.

Jij maakt het graag zwart-wit, Maatschappij.

Door mij neer te zetten als De Nerd, De Zonderling, De Arrogante, De Allesweter reduceer je mij tot één klein aspect van wat hoogbegaafdheid zou kúnnen zijn – al dan niet aangedikt, verdraaid of niet-kloppend bij mij als persoon. Door me één zelfstandig naamwoord te geven, vergeet je te kijken naar mij als geheel. En weet je? Ik weet dat het zo werkt in deze maatschappij. Ik verwacht niet van je dat je me Ziet, omdat ik weet dat je me niet kúnt zien.

Maar het doet wel pijn.

Als ik voor een moment je ogen denk te mogen ontmoeten, alleen maar om te merken dat het -toch weer- jezelf was die je zag.

Je denkt te weten wie ik ben. Maar wie ben ik dan, als je mij niet kunt zien?

Hoogbegaafd noemen ze mij.

Of, als ze dat niet weten: Anders. Die Nerd. Die Betweter. Dat drukke kind. Die gevoelige jongen? Die rare. Labels zonder inhoud, als je mijn naam niet kent.

Je denkt te weten wie ik ben. Maar als je niet verder kunt kijken dan je eigen vooroordelen, zul je steeds alleen jezelf zien.

Ik heb je lief, maatschappij. Voor alles wat je bent en vooral: voor alles wat je zou kunnen zijn. Ik zie je potentie en geloof in je kracht. Zul je ooit hetzelfde zeggen over mij?

Eén ding is zeker:

We hebben nog een lange weg te gaan.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Herkenbaar? Meer weten? Contact?
www.avalena.nl

Hoogbegaafdheid een ‘Lonely Road’?

Buiten regent het, maar binnen bruist het. Met prachtige muziek op de achtergrond werk ik stap voor stap aan mijn 21-items-tellende Avalena To-Do List. Ik heb zoveel fijne ideeën voor de komende maanden, variërend van lezingen over hoogbegaafdheid tot gratis open inloop voor ouders tot speciaal aanbod voor hoogbegaafde jongeren.

Dit alles natuurlijk naast de specialistische begeleiding aan hoogbegaafde kinderen, voor wie de gangbare structuren en systemen een behoorlijke uitdaging kunnen zijn. Vind daar je weg maar eens in als je zes bent, of acht, of elf en niet zomaar ‘past’ in wat we als samenleving nou eenmaal ooit allemaal hebben bedacht.

Hoogbegaafdheid is meer dan ‘gewoon heel slim zijn’

Er is nog een wereld te winnen op het gebied van hoogbegaafdheid. Natuurlijk in praktische zin, maar vooral ook qua bewustwording. Want het gaat om zoveel meer dan ‘gewoon heel slim zijn’. Wanneer je weinig begrepen wordt (en/of jezelf niet leert begrijpen), wanneer je weinig aansluiting vindt, wanneer je vastloopt op school, verdwijnt in onderpresteren, rebellie en/of sociale wenselijkheid… dan kan het een behoorlijk eenzame weg zijn. Daarom is het zo belangrijk dat je de juiste mensen op je pad treft. Als hoogbegaafd kind. Als hoogbegaafde jongere. Als ouder-van een hoogbegaafd kind.

Want het hoeft niet zo eenzaam te zijn. En het hoeft ook geen last te zijn.

We hebben nog een wereld te winnen. Maar dat is het mooie: dat kan ook.

Buiten regent het. Binnen bruist het. Er is zoveel dat ik vanuit Avalena, met al mijn collega’s van GelukkigHB, en alle betrokken ouders, leraren, open-minded mensen en alle hoogbegaafde kinderen en jongeren zelf, kan doen.

Hoogbegaafdheid een lonely road? Niet als we het samen doen!

Ervaar jij (of je kind) het momenteel wel als een eenzaam pad? Je bent van harte welkom om contact op te nemen. Ik ben bereikbaar via www.avalena.nl/contact. Vanaf september kun je ook langskomen tijdens het gratis open inloopuur ‘Hoogbegaafd in Apeldoorn’ in het Bolwerk, Ravelijn 55, iedere tweede vrijdag van de maand om 10:00 uur.